Cırcır Böceği

Bir zamanlar, ormanın derinliklerinde Cırcır adında bir cırcır böceği yaşardı. Cırcır, diğer cırcır böceklerinden farklıydı; çünkü onun en büyük tutkusu şarkı söylemekti. Sabah güneşi doğarken öyle güzel melodiler çıkarırdı ki, ormanın her köşesinden kuşlar, sincaplar ve hatta tilkiler bile onu dinlemeye gelirdi.

Ancak Cırcır’ın bu tutkusu, onun tembel biri olduğu izlenimini bırakıyordu. Diğer hayvanlar kış için yiyecek toplarken, Cırcır ağacın tepesine tırmanır ve tüm gününü şarkı söyleyerek geçirirdi. "Çalışmıyorum çünkü müzikle doğayı güzelleştiriyorum," derdi hep.

Komşusu Karınca ise tam tersiydi. Gün doğmadan yuvasından çıkar, saatlerce çalışırdı. Yiyecek taşır, kışa hazırlanırdı. Cırcır’ı görünce hep başını sallar, "Bir gün pişman olacaksın," derdi. Ama Cırcır her seferinde aynı cevabı verirdi: "Hayat çalışmak kadar şarkı söylemeyi de gerektirir."

Sonbahar gelip ağaçlar yapraklarını dökmeye başlayınca orman sessizleşti. Kuşlar göç etti, tavşanlar yuvalarına çekildi. Ama Cırcır hâlâ şarkı söylüyordu, sesi artık biraz daha hüzünlüydü. Çünkü etrafında onu dinleyen kimse kalmamıştı.

Kışın ilk karı düştüğünde, Cırcır’ın melodileri kesildi. Artık soğuk onu da etkiliyordu. Karnı açtı ve barınacak yeri yoktu. İşte o zaman, Karınca’nın sözleri aklına geldi. Titreyerek Karınca’nın yuvasına kadar gitti ve kapıyı çaldı.

Karınca onu görünce şaşırdı ama kibarlığını bozmadı. "Gel bakalım," dedi. "Sana biraz çorba verebilirim." Cırcır minnettarlıkla içeri girdi. Sıcacık yuvada kendini toparladı ve Karınca’ya olan borcunu düşündü.

Ertesi sabah Karınca işe koyulurken Cırcır, "Ben de yardımcı olmak istiyorum," dedi. Yuvayı temizledi, kırıntıları düzenledi, hatta diğer karıncalara neşe katacak küçük şarkılar besteledi. Artık sadece eğlenmek için değil, topluluğa katkı sağlamak için şarkı söylüyordu.

Kış boyunca Karınca ile Cırcır çok iyi arkadaş oldular. Cırcır, müziği sayesinde karınca kolonisine moral verdi. Onların yorgunluğunu unutturuyor, işleri daha neşeli hâle getiriyordu. Karınca da artık müziğin sadece zaman kaybı olmadığını anlamıştı.

Bahar geldiğinde Cırcır, ormana geri döndü. Ama bu kez farklıydı: Şarkılarının arasında dinleyicilere çalışkanlık, yardımlaşma ve dostluk temalarını anlatıyordu. Artık sadece bir şarkıcı değil, ormanın en bilge cırcır böceğiydi.

Ve böylece Cırcır, geçmişteki hatalarından ders çıkararak hem tutkusunu sürdürdü hem de sorumluluk almayı öğrendi. Ormandaki her hayvan onun hikayesini çocuklarına anlatır, "Müzik güzeldir ama birlikte çalışmak daha güzeldir," derdi.