Bulutların Üzerindeki Piknik

Bir Hayal Gücü ve Güven Masalı

Bir sabah, küçük bir köyde Mira adında neşeli bir kız çocuğu uyanmış.
O sabah penceresinden gökyüzüne bakarken kocaman, yumuşacık bir bulut göz kırpmış ona.
Mira gülümsemiş ve buluta fısıldamış:
— “Senin üstünde piknik yapabilirim, biliyor musun?”

Bulut birden büyümüş, aşağıya doğru uzanmış ve yumuşacık bir merdiven oluvermiş!
Mira sepetini almış, içine bir dilim kek, biraz meyve ve bir bardak süt koymuş.
Yavaş yavaş merdiveni tırmanmış.
Her basamakta bulut "puufff" diye hafifçe ses çıkarmış.

En tepeye çıktığında…
Vuuu… işte orası Bulutlar Bahçesi’ymiş!
Her yer pamuk gibiymiş.
Küçük gök kuşları uçuşuyor, gökkuşağı sarkıtları dans ediyormuş.

Mira sepetini açmış.
— “Yalnız piknik olmaz,” demiş.
Tam o anda, yanına bir bulut tavşanı gelmiş.
Sonra bir gök kirpisi,
Ve en sonunda, bir yağmur damlası çocuk belirivermiş.

Herkes gülmüş, paylaşmış, kekten tatmış.
Birlikte saklambaç oynamışlar.
Mira yağmur damlasına sormuş:
— “Düşmekten korkmuyor musun?”
Damla demiş ki:
— “Ben düşünce çiçekler büyür. Bazen düşmek, güzellik getirir.”

Mira düşünmüş.
Düşmek de bazen güzel bir şeymiş.
Tıpkı hayal etmek gibi.
Tıpkı gökyüzünde piknik yapmak gibi.

Akşam olduğunda güneş gözlerini kapatmaya başlamış.
Mira vedalaşmış, merdivenden aşağı inmiş.
Yatağına uzanırken bir fısıltı duymuş:
— “Yarın yine bekleriz…”