Uykunun Kapısı

Bir Uykuya Hazırlık Masalı

Gün batarken gökyüzü turuncuya boyanmış, rüzgâr usulca esmiş.
Ormanın yumuşak yapraklı köşesinde minik bir tavşan varmış.
Adı Lila’ymış.
Tüyleri pamuk gibi beyaz, kulakları kıvrık ve uzunmuş.

Ama bir sorun varmış…
Lila bir türlü uyuyamazmış.

Ne zaman yatağına gitse, kulağını yastığa koysa…
— “Acaba yarın ne oynayacağım?”
— “Yıldızlar şimdi ne yapıyor?”
— “Ya rüzgâr benimle konuşursa?”

Hep düşünürmüş.
Hep bekler, hep merak edermiş.

Annesi bir gece kulağına eğilmiş:
— “Uykunun kapısı ancak usul usul açılır, Lila,” demiş.
— “Sana gizli bir uyku yolu anlatayım mı?”

Lila gözlerini kapatmış, başını yumuşacık yastığına koymuş.
Ve anne tavşan başlamış anlatmaya…

“Önce burnundan derin bir nefes al, Lila…”
Lila almış… burnundan içeri…
Ve yavaşça vermiş…
Rüzgâr gibi hafif…

“Şimdi gözlerini kapat, kulaklarını aç…”
Uzakta bir baykuş "huhuuu" diye seslenmiş.
Yapraklar fısıldamış:
— “İyi uykular, Lila…”

“Şimdi hayal et,” demiş annesi.
— “Bembeyaz bir tüy bulutu seni bekliyor.
Üzerine bin ve uykunun kapısına doğru süzül…”

Lila bir buluta binmiş hayalinde.
Bulut yavaşça gökyüzüne yükselmiş.
Yıldızlar sırayla selam vermiş:
— “Merhaba Lila, seni bekliyorduk.”

Bir yıldız demiş ki:
— “İstersen sana masal okuyabilirim…”
Lila gülümsemiş, “Zaten içindeyim…”

Bulut daha da yukarı çıkmış.
Gökyüzü sakinleşmiş, yıldızlar daha da yumuşamış.
Ay gülümseyerek demiş ki:
— “Uykunun kapısı açılsın şimdi…”

Lila hafifçe esnemiş.
Bir esneme daha…
Ve bir daha…

Göz kapakları ağırlaşmış.
Ay demiş ki:
— “Yarın yine burada olacağız. Şimdi dinlenme vakti…”

Lila tavşan, bulutun üstünde usulca kıvrılmış.
Yıldızlar gözlerini kırpıştırmış.
Ay masalın sonunu fısıldamış:
— “Artık uyuma zamanı…”

Ve Lila…
Sakin nefeslerle…
Pamuk gibi bir sessizlikte…
Derin… yumuşak… ve huzurlu bir uykuya dalmış.